Openbaringen van Mixmaster Kwan

Als kind zette hij thuis zelf al de muziek op (“Dikkie Dik, dus alleen de echte classics”), maar toen zijn vader een Faithless-cd in de speler van zijn auto stopte, was het hek van de dam. Voor Koen Werring (29) bleek dat moment op zijn twaalfde het begin van een nosedive in muziek. En die onophoudelijke zoektocht naar nieuwe, veelal diepe geluiden heeft hem nog steeds in zijn greep. Daar zijn zijn sets -– rollende, groovy gehelen vol uitgesmeerde mixen, house, techno, en UK-geluiden -– getuige van. 

Die eerste jaren, of zoals hij het noemt “die tijd dat er nog geen reclames waren en je ineens bij iets geniaals als Mastermovies terechtkwam, werd hij aan de hand genomen door het YouTube-algoritme. Langs hiphop, oldskool dubstep en elektronische sounds. Opgezwolle, Mala, Skream en Faithless. “Dat was echt een eye-opener. Ook omdat die genres zo naast elkaar een duidelijke connectie hebben. Het is stiekem heel diep allemaal. Die voorliefde voor diepe muziek is net als de zoektocht naar nieuwe impulsen altijd gebleven. Ik kan me niet herinneren dat ik géén nieuwe muziek aan het zoeken was.”

Waar heb je de nacht eigenlijk ontdekt? 

“In het oude Doornroosje, net als een groot deel van Nijmegen. Ik kom uit Reek, pak ‘m beet 20 kilometer van de stad, dus we moesten de overtocht maken met de bus of de taxi. Dan vertelde ik mijn ouders dat ik ergens bleef slapen, om de ochtend erna op zo’n onschuldig tussentijdstip als 10 uur thuis te komen. Ik moet een jaar of 17 zijn geweest. Een van de eerste keren dat ik ging was in 2012 tijdens Give It Dub waar  Digital Mystikz (Mala & Coki, red.) draaiden, en niet veel later Max Cooper, een nog onbekende Ben Klock en DVS1 in een klein zaaltje. Achteraf is dat echt niet meer voor te stellen. Omdat ik het zo leuk vond en zo veel nieuws kon ontdekken, pakte ik zowat alles mee. Ik weet nog dat ik eens in oktober telde hoeveel feesten ik had bezocht dat jaar. Dat bleken er 54 te zijn. Die dansvloer was dus echt een openbaring.” 

Weet je nog wanneer je dat openbaringsgevoel het sterkst had? 

“De eerste keer dat ik Donato Dozzy meemaakte was onvergetelijk. Het is helemaal niet bombastisch of heftig, dat vind ik er ook zo vet aan, en je drijft gewoon uren weg. Dat je met je ogen dicht staat te dansen om ze anderhalf uur later pas weer te openen, zeg maar. Een paar jaar terug had ik dat weer tijdens zijn set bij Breakfast Club. Ik besefte dat ik in 3 uur tijd niet eens een drankje had gehaald.” 

Hoe ontstaan die magische momenten eigenlijk volgens jou als dj? 

“Ik besef steeds meer hoe zaken als een lichtplan of hoe de ruimte in is gedeeld enorm veel invloed hebben. De vibe die een ruimte afgeeft, de mensen die erin staan: het is allemaal super belangrijk. Want als je een geweldige dj in een of andere zielloze bruiloftzaal neerzet, wordt het ook niks. Al die elementen moeten op een bepaald punt samenkomen om er echt iets magisch van te maken. Daar is de muziek slechts één onderdeel van.”  

Hoe heb je je eerste stappen als dj eigenlijk gezet? 

“Dat is heel geleidelijk gegaan. Eerst als verzamelaar, van mp3’s en later vinyl. En op een zeker moment zei een vriend tegen me: ik heb iets voor je. Dat bleek een mixer te zijn, met Virtual DJ erbij. En dat is eigenlijk steeds verder doorgegroeid. In het begin vooral nog in de regio Brabant. In de lokale kroeg, bar/dancing, je kent het wel. Maar toen ik naar Nijmegen verhuisde ben ik heel geleidelijk stapjes gaan zetten. Ook omdat ik mezelf niet graag promoot – daar hou ik echt niet van. Nu ik de Bloemerbar meehelp met de boekingen, merk ik hoe pushy sommige mensen daarmee kunnen zijn, die zelfpromotie. Toen ik begon wilde ik mezelf ook vooral niet overschreeuwen. Deels omdat ik bang was dat ik het niet waar kon maken. Maar nu, na tien jaar draaien, clubben en nerden, weet ik dat ik het kan en waar ik in het plaatje pas. Ik wil vooral gewoon mijn eigen ding doen. En het gaat mij er vooral om hoe je het geheel bij elkaar brengt, niet om de dj alleen. Want als een goede dj badend in het TL-licht van die bar/dancing staat, krijg je geen sfeertje hoor. Dj’en is absoluut een kunstvorm, maar die bestaat niet in een vacuüm. Eigenlijk ben je vooral een soort sommelier met muziek.”

Je zou afgelopen lente je Drift-debuut maken, maar die is in het water gevallen. What happened? 

“Ik was op vakantie in de bergen van Georgië, waar ik tijdens een hike van de ene rots naar de andere probeerde te springen. Dat ging niet helemaal goed. Ik gleed weg op de rots waar ik neerkwam, kon me gelukkig nog draaien in de lucht, maar viel drie meter naar beneden. Ongeveer een verdieping. Die draai heeft me enerzijds gered omdat ik niet op mijn hoofd terechtkwam, maar zorgde ervoor dat er heel veel kracht op mijn nogal verkeerd gepositioneerde benen terechtkwam, die allebei eh, braken. Twee weken later zou ik mijn Drift-debuut maken. Ik ben nog volop aan het revalideren, maar het belangrijkste is dat ze er nog aan zitten. Ik ben zelf fysio, en heb eerlijk gezegd nog nooit zoiets gezien. Als ik twee centimeter naar links was gegaan had ik misschien geen been of leven meer, en als het één centimeter naar rechts was had ik mijn voet nooit meer kunnen bewegen. Dat zet het allemaal wel weer in perspectief. Gelukkig stond ik, tegen alle verwachtingen in, na zeven weken alweer te draaien met Antilope in de Old Cave. Al heb ik dat achteraf goed moeten bezuren, haha.”

Hoe zie jij onze Nijmeegse scene waarin je bent opgeborreld?

“Het is ten opzichte van de rest van Nederland een beetje een eiland, jammer genoeg, maar wel eentje waarop veel gebeurt. Nijmegen is een hub voor de hele buurt. Er is Drift, met Planet Rose hebben we de langstlopende clubnacht van Nederland, Subcultuur is met een hoop nieuwe dingen bezig… We hebben allerlei mooie grassroots-initiatieven, en het lijkt wel alsof iedereen zijn eigen party geeft. Dat zit er echt diep in, en vind ik vet om te zien. Maar met het oude Roosje en Brebl hebben we natuurlijk best wat verloren. Ik hoop dat Mesh dat clubgat op kan vullen. Ze hebben een geniale plek, een visie en een sick geluidssysteem.”